Spotkania diakonii diecezjalnych w ramach DWDD odbywają się dwa razy w ciągu roku, wiosną i na jesieni. Jak każdego roku zatem, także i tej wiosny A.D. 2016, 9 kwietnia spotkali się przedstawiciele różnych diakonii diecezjalnych. Tym razem nasze spotkanie odbywało się w Płocku, jak się okazuje jest to miejsce związane i z Rokiem Miłosierdzia ogłoszonym w Kościele powszechnym, i z tematem zbliżającego się nowego roku pracy w naszym Ruchu Miłosierni jak Ojciec. To powiązanie wiąże się z tym, właśnie w Płocku 22 lutego 1931 roku siostra Faustyna Kowalska miała pierwsze objawienia o Bożym miłosierdziu.
Spotkanie zaczęło się bardzo punktualnie modlitwą poranną, jutrznią, którą poprowadził w duchu radości paschalnej moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Warszawskiej, ks. Marcin Loretz. Następnie uczestnicy mogli się trochę wzmocnić dzięki przygotowanej przez gospodarzy spotkania kawie, herbacie i smacznym cieście. Rolę gospodarza w tym dniu pełniła płocka para diecezjalna DK Irena i Andrzej Dołęga z małżeństwami z diecezji.
Zawiązanie wspólnoty poprowadzili Magdalena Murawska (CDModlitwy) i Paweł Kryszkiewicz (CDEwangelizacji). Najpierw był czas na modlitwę do Ducha Świętego i modlitwę uwielbienia, a następnie naszym zadaniem było podzielenie się z osobą, której nie znamy, realizacją w naszym życiu uczynków miłosierdzia co do ciała i co do duszy. Początkowe zaskoczenie przemieniło się w radosne dzielenie. Powitanie zakończyło się przedstawieniem wzajemnym pod różnym kątem (diecezji, stanów, gałęzi) oraz wprowadzeniem w temat spotkania, które poprowadzili gospodarze filii warszawskiej, ks. Andrzej Pawlak (moderator filii) i Anna Pełka (sekretarka filii).
Oczywiście z uwagą wysłuchaliśmy także nagranych słów moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie, ks. Marka Sędka, które skierował do członków Ruchu podczas ostatniej Kongregacji Odpowiedzialnych. Wszyscy staraliśmy się zapamiętać 3 zadania, które nam postawił, a które kilkakrotnie padały podczas dalszego naszego spotkania:
Zadanie pierwsze: wyznawać i głosić miłosiernego Ojca.
Zadanie drugie: błagać Boga o miłosierdzie nad światem.
Zadanie trzecie: podejmować czyny miłosierdzia.
Podczas Namiotu Spotkania mieliśmy także czas, aby rozważyć słowo Boże i dodatkowo, jak te zadania Bóg chce, abyśmy wprowadzali w nasze życie.
W płockim Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, gdzie czczone są relikwie św. siostry Faustyny i gdzie rozpoczęły się w jej życiu pierwsze objawienia, celebrowaliśmy naszą wspólnotą Eucharystię, powierzając miłosierdziu Bożemu wszystkie sprawy, z którymi tutaj przybyliśmy. W czasie homilii ks. Andrzej Pawlak mówił o potrzebie doświadczenia Bożego miłosierdzia i otworzenia się na nie, bowiem bez tego nie będziemy zdolni ani modlić się w tej intencji, ani głosić, ani dokonywać czynów miłosierdzia. Człowiek otwiera się na Boże miłosierdzie, gdy przeżywając własne słabości, widzi, że sam nie da rady, zwraca się o pomoc do Jezusa Chrystusa, by móc doświadczyć mocy Boga. Męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa to najpełniejsze objawienie Bożego miłosierdzia, bowiem źródło miłosierdzia jest właśnie w tajemnicy paschalnej. Ks. Andrzej zwrócił uwagę także, że z miłosierdziem Bożym bardzo wiąże się ufność człowieka, stąd też napis Jezu, ufam Tobie. Ufność jest owocem osobistego doświadczenia Bożego miłosierdzia. Ufam Bogu, On jest źródłem mojej nadziei, źródłem tego, że podejmuję się spraw beznadziejnych, tych, które mnie przerastają, bo słucham Pana.
Po Eucharystii mieliśmy także okazję zobaczyć budujące się nowe sanktuarium i muzeum św. siostry Faustyny. Usłyszeliśmy tu krótką historię pobytu s. Faustyny w Płocku jako sekretarki Bożego Miłosierdzia. W ciszy i skupieniu przechadzaliśmy się wśród wiszących banerów z tekstem Litanii do Miłosierdzia Bożego, zgłębiając jej treść.
Nasze spotkanie odbywało się w Młodzieżowym Centrum Edukacyjno-Wychowawczym STUDNIA, gdzie po powrocie zjedliśmy obiad i napiliśmy się herbaty.
Jak zawsze pary diecezjalne (obecne prawie wszystkie) z parą filialną udały się wcześniej na spotkanie swojego kręgu, a pozostali uczestnicy zajęli się jeszcze rozmowami czy też zwiedzaniem Płocka, aby następnie przystąpić do pracy w grupach diakonijnych. Owocem tej pracy było przedstawienie haseł, które były podsumowaniem najważniejszych zagadnień omawianych w grupie, a którymi podzieliliśmy się na spotkaniu ogólnym.
Diakonia Życia, Diakonia Wyzwolenia
Miłosierdzie w konkrecie rodzi życie i wyzwolenie.
Diakonia Liturgiczna
Sakrament Pokuty i Pojednania, Pokuta.
Diakonia Ewangelizacji, Diakonia Formacji Diakonii, Diakonia Oaz Rekolekcyjnych
Charyzmat spotkania (wymiana doświadczeń). Towarzyszenie drugiemu z miłosierdziem.
Diakonia Komunikowania Społecznego
Strapionych pocieszać. Nieumiejętnych pouczać.
Diakonia Modlitwy
Modlitwa. Miłosierdzie.
Spotkanie ogólne podsumował ks. Andrzej Pawlak, a DWDD zakończyliśmy modlitwą – odmówiliśmy nieszpory pod przewodnictwem ks. Krzysztofa Łapińskiego, moderatora diecezjalnego DK archidiecezji białostockiej, który dzieląc się z nami słowem Bożym nawiązał raz jeszcze do miłosierdzia Bożego jako najwyższego przymiotu Boga, do św. Siostry Faustyny, a także bł. Księdza Michała Sopoćko.
Umocnieni wzajemnym dzieleniem się, spotkaniem i błogosławieństwem wyruszyliśmy do naszych domów, aby czyny miłosierdzia wprowadzać w nasze życie i życie wspólnot.
Beata i Jarosław Bernatowicz
archidiecezja warszawska
Centralna Diakonia Oaz Rekolekcyjnych
