Dnia 20 marca 2021, w formie online, co w dzisiejszych czasach pandemii już nie zadziwia, ale i nie przyzwyczajamy się do tej formy za bardzo, odbyło się wiosenne DWDD tj. Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych. Zgromadziliśmy się pod hasłem „Ruch Światło-Życie wobec aktualnej sytuacji społecznej”.
Zawiązanie wspólnoty rozpoczęliśmy od powitania wszystkich diecezji filii warszawskiej, jej członków i moderatorów Ruchu i DK, w tym także obecnych par diecezjalnych DK. Tę część spotkania poprowadziła para filialna filii warszawskiej, Beata i Jarosław Bernatowicz, którzy w imieniu własnym, moderatora filialnego i sekretarki filii Anny Pełki, powitali wszystkich uczestników DWDD. Przy tej okazji pozdrowili i zapewnili o modlitwie za ks. Aleksandra Suchockiego, moderatora filii, który przebywa w szpitalu chory na Covid. Następnie w osobach przedstawicieli poszczególnych diakonii centralnych, powitaliśmy wszystkie obecne na spotkaniu diakonie diecezjalne. Zapalenie świecy i modlitwa do Ducha Świętego rozpoczęły w imię Boże nasze spotkanie. Nie mogło zabraknąć wspomnienia ojca Franciszka Blachnickiego, w końcu to jego 100. rocznica urodzin, dlatego też tę część modlitewną zakończyliśmy modlitwą za wstawiennictwem czcigodnego sługi Bożego księdza Franciszka Blachnickiego. Zjednoczyliśmy się także z Kościołem powszechnym odmawiając wspólnie godzinę przedpołudniową i modląc się za innych chorych, szczególnie na Covid.
Po zawiązaniu wspólnoty i modlitwie wysłuchaliśmy z zaciekawieniem prelekcji ks. prof. Piotra Kulbackiego z Łodzi, który jako kapłan naszej filii chętnie przyjął zaproszenie na to spotkanie.
Prelegent zwrócił uwagę, że ewangelizację zaczyna się od siebie. Mamy podjąć nieustanny wysiłek w pogłębianiu relacji z Chrystusem, gdyż „nie da się nawrócić raz na całe życie”. Jest to proces z długą perspektywą. Według ks. Piotra centralna myśl ks. Franciszka Blachnickiego to przede wszystkim wyzwolenie człowieka. Sługa Boży widział, że „nowa kultura” ma ogromną siłę oddziaływania na człowieka oraz że jest skuteczną formą głoszenia Ewangelii, dlatego też założył Krucjatę Wyzwolenia Człowieka. Działania ks. Franciszka Blachnickiego były nakierunkowane głównie na młodzież, która wiedziała, że „będzie przemieniać świat” zakładając wspólnoty oazowe.
Ksiądz profesor postawił nam (za Świętym Janem Pawłem II) pytania do rachunku sumienia: Ilu chrześcijan zna i stosuje społeczną naukę Kościoła? Czy ja ją znam i stosuję? Czy liturgia jest dla nas drogą formacji? Czy jest w nas wiara, że Eucharystia jest żywą mocą daną Kościołowi? Co zrobić, by ludzie przyszli do Kościoła z wyboru, a nie z przyzwyczajenia? Jaki jest styl relacji między Kościołem a światem? Czy świadomie i z rozeznaniem pokazujemy światu prawdę?
Ksiądz Piotr podkreślił także, że człowiek, który przyjmie słowo Boże staje się suwerenny wewnętrznie, zaś grupa wolnych ludzi tworzy suwerenną wspólnotę. Praca takich grup skutkuje suwerennymi układami społecznymi.
Podsumowując ksiądz Piotr zwrócił uwagę na pracę diakonii w naszych diecezjach. Pytał nas, czy jako diakonie tylko współpracujemy ze sobą, czy też już pracujemy razem? Czy w naszych diecezjach jest zbiór diakonii działających pojedynczo, wyłącznie w swoim zakresie, czy też jest zbiór diakonii pracujących razem? Czy chcemy tworzyć własne piony organizacyjne, czy też razem będziemy działać dla dobra całej wspólnoty Ruchu i Kościoła?
Po konferencji nastąpił czas rozmów w grupach, gdzie postawiliśmy sobie pytania w oparciu o referat programowy z Kongregacji Odpowiedzialnych AD. 2021. Dzieliliśmy się także naszym spojrzeniem na kondycję współczesnego człowieka – oddziaływaniem ludzi Kościoła na środowisko, zaangażowaniem społecznym nas i naszych rodzin, konsumpcjonizmem, radzeniem sobie z natłokiem informacji, pogłębianiem zdolności do samodzielnego myślenia, a także przejawami wrażliwości serca.
Po krótkiej przerwie spotkaliśmy się ponownie na zoomie, by tym razem rozejść się już do pokoi poszczególnych diakonii specjalistycznych. My, jako para diecezjalna, uczestniczyliśmy w kręgu filialnym DK, podczas którego małżonkowie dzielili się przeżywaniem Wielkiego Postu w rodzinie, słowem Bożym, a także trudnościami w pełnieniu posługi pary diecezjalnej DK. Umocnieni wspólnym dzieleniem się i modlitwą zostaliśmy rozesłani do dalszej posługi w swoich diecezjach. Bogu niech będą dzięki!
Iwona i Karol Marchel
para diecezjalna d. ełcka