Droga Wspólnoto,
zawartość kolejnego numeru „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych” bardzo dobrze określają dwa słowa: „świętość” oraz „świętowanie”. Z jednej strony mogą budzić jakiś lęk, może poczucie nieosiągalności, a z drugiej strony mogą stać się dla nas źródłem radości. Niech w odkrywaniu znaczenia tych słów towarzyszy nam to drugie spojrzenie.
„Świętość w codzienności” to temat tegorocznego listu kręgu centralnego, w którym pragniemy zwrócić uwagę, że poprzez drobne gesty, „drobne szczegóły” (jak mówi papież Franciszek) codziennego życia małżeńskiego, rodzinnego, zawodowego czy społecznego możemy (i powinniśmy) kroczyć drogą do świętości. Temu odkrywaniu drogi do świętości, oprócz treści zawartych w liście, będą służyły miesięczne spotkania kręgu oparte o błogosławieństwa, wszak świętość to bycie ubogim w sercu, to reagowanie z pokorną łagodnością, to umiejętność płakania z innymi, to głodne i spragnione poszukiwanie sprawiedliwości, to miłosierne postrzeganie i działanie, to zachowywanie serca w czystości od wszystkiego, co plami miłość, to rozsiewanie pokoju wokół nas, to akceptowanie codziennie drogi Ewangelii, pomimo że przynosi nam ona problemy. Na ile pragniemy kroczyć taką drogą do świętości? Niech ten rok intensywnej pracy formacyjnej zbliży nas do tego celu i pomoże odkrywać jego piękno.
Świętowanie – drugie słowo, które wybrzmiewa na kartach naszego pisma. Może nam się wydawać, że my, członkowie Domowego Kościoła, nie mamy problemu ze świętowaniem Dnia Pańskiego – wszak tyle lat jesteśmy w Ruchu, uczestniczymy w spotkaniach formacyjnych, jeździmy na rekolekcje… a jednak potrzebna jest nam refleksja nad tym tematem dla nas i dla środowiska, w którym żyjemy. Przecież wokół nas tyle osób, które uważają inaczej, którym trudno odkryć centrum tego dnia, jakim jest Eucharystia, którym trudno o radość i odpoczynek wynikający z prawdy o zmartwychwstaniu Chrystusa.
Niemalże w dniu, w którym ten numer „Listu” jest oddawany do druku, papież Franciszek w czasie środowej audiencji (5.09.2018 r.) rozważając prawdę o trzecim przykazaniu Bożym powiedział: „Czym jest zatem odpoczynek według tego przykazania? Jest to czas kontemplacji, uwielbienia, a nie ucieczki od rzeczywistości. To czas, aby spojrzeć na rzeczywistość i powiedzieć: jakże piękne jest życie! Odpoczynkowi, jako ucieczce od rzeczywistości, Dekalog przeciwstawia odpoczynek jako błogosławieństwo rzeczywistości. Dla nas, chrześcijan, centrum Dnia Pańskiego, niedzieli stanowi Eucharystia, co znaczy «dziękczynienie». To jest dzień, aby powiedzieć Bogu: dziękuję Ci za życie, za Twoje miłosierdzie, za wszystkie Twe dary”.
Niech do refleksji o świętowaniu Dnia Pańskiego skłonią nas teksty znajdujące się na kartach naszego kwartalnika. Może warto także zajrzeć do „Katechizmu Kościoła Katolickiego” (szczególnie punkty 2174-2188) czy do listu apostolskiego o świętowaniu niedzieli „Dies Domini”, w którym Jan Paweł II zachęca do wejścia głębiej w istotę tego dnia: „Choć udział w Eucharystii jest sercem niedzieli, nie należy rozumieć, że na tym wyczerpuje się obowiązek «świętowania» tego dnia. Dzień Pański jest bowiem dobrze przeżyty, jeżeli cały jest przeniknięty wdzięczną i czynną pamięcią o zbawczych dziełach Boga. (…) Na przykład nawet zwykłe spotkanie rodziców i dzieci może stać się sposobnością nie tylko do wzajemnego otwarcia się na siebie i do dialogu, ale także do wspólnej, głębszej refleksji, która pozwala wprowadzić pewne elementy formacyjne. A czy do programu tego dnia nie można by włączyć w miarę możliwości także w życiu ludzi świeckich – specjalnych form modlitwy, zwłaszcza uroczystych Nieszporów, jak również przeznaczyć trochę czasu w przeddzień niedzieli lub w godzinach popołudniowych na katechezę, która przygotuje serca chrześcijan na przyjęcie samego daru Eucharystii i stanie się jej dopełnieniem?” (DD 52).
Te dwa słowa: „świętość” i „świętowanie” bardzo dobrze łączy IX Światowe Spotkanie Rodzin w Dublinie: czas radosnego świętowania i spotkań z prężnie rozwijającą się wspólnotą Domowego Kościoła w Irlandii, ale to także czas refleksji nad małżeństwem, jego świętością i nierozerwalnością. Obok spotkań dla dorosłych w kilku grupach panelowych były także spotkania dla dzieci i młodzieży – wszystko po to, by w spotkaniu mogły uczestniczyć całe rodziny. Gdzieś w naszych sercach z jednej strony pojawiła się wdzięczność za Ruch Światło-Życie, za to, że w jednym charyzmacie może swoje miejsce formacji znaleźć cała rodzina, a z drugiej strony refleksja, co zrobić, by ta prawda stała się rzeczywistością we wszystkich diecezjach, a także poza granicami Polski. Spotkanie w Dublinie pokazało nam też, jak wielki skarb mamy w formacji i jak głęboka jest ta formacja. Co zrobić, by nie zatrzymać się tylko na tym, co powierzchowne w relacjach małżeńskich i rodzinnych, ale pójść w głąb, ku fundamentowi, na którym te relacje powinny się opierać? Co zrobić, by nie mówić tylko o życzliwości czy radości przeżywanej w rodzinie, ale odkryć jej źródło – zakorzenienie w Chrystusie? Co zrobić, by Eucharystia nie była jakimś spotkaniem, podobnym do wielu innych, ale stawała się źródłem i szczytem każdej niedzieli, a może i każdego dnia? Niech te pytania towarzyszą nam i nurtują nas wszystkich – nie tylko w kontekście tego numeru „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych”, ale każdego dnia, w każdym momencie.
U progu nowego roku formacyjnego dziękujemy wszystkim za czas wakacyjnej posługi i życzymy, by Pan Bóg dawał wzrost i radość ze służby innym. W szczególny sposób dziękujemy także za czas posługi w redakcji „Listu” Gabrieli i Jackowi Andruszkiewiczom, którzy są przykładem małżeństwa otwartego na posługę mimo upływających lat i sił. Kończy się ich jedna posługa, ale ufamy, że na ich posługę modlitwy zawsze będziemy mogli liczyć😊
Katarzyna i Paweł Maciejewscy
para krajowa Domowego Kościoła
ks. Tomasz Opaliński
moderator krajowy Domowego Kościoła